Wij bezegelden onze liefde met een huwelijk. Het was een dag met een dikke gouden rand die een fantastische herinnering werd. Binnen een paar weken veranderde mijn burgerlijke staat van gehuwd naar weduwe. Plots stond ik er alleen voor en voelde ik me ook écht alleen en onbegrepen.

Ik moest de begrafenis regelen, de administratieve rompslomp verzorgen en de zorg en opvoeding van onze 4-jarige zoon. Het combineren van privé en werk was zwaar: slaaptekort, de druk om op tijd thuis te zijn, koken, de huishouding, oppas regelen en werken om de rekeningen te kunnen betalen.

Alles ging in een stroomversnelling met turbulente gevolgen.

Ik leek nauwelijks de tijd te hebben om te ademen.
Ik nam niet eens de tijd om stil te staan bij wat er gebeurde. Na de begrafenis ging mijn leven gewoon door, geen tijd om te rouwen. Welke weduwe of weduwnaar herkent dit niet?

Het kwam erop neer dat ik wegvluchtte voor de pijn van het verdriet door simpelweg een masker op te zetten en mij daarachter te verschuilen.

Het onbeschrijfelijke gevoel van boosheid, mijn somberheid, de oplopende irritaties en prikkelbaarheid, zorgden voor nare ruzies met anderen. Ik verloor heel snel mijn geduld, ook naar mijn zoon.

Op een dag moest ik toegeven dat ik mentaal oververmoeid was en geheugenproblemen had. Toen ik het huis van een vriendin niet meer kon vinden, moest ik vaststellen dat ik letterlijk en figuurlijk de weg kwijt was. Maar op haar vraag of ik hulp nodig had, zei ik “nee, hoor” en “alles gaat goed” met mijn masker stevig op z’n plek.

Wake-up call

Een paar maanden na het verlies van mijn partner, was ik nog zó verdoofd dat zelfs het fantastische bericht dat ik tante was geworden, niets met me deed. Ik, gevoelsmens Jennifer, was volledig verdoofd!

Dit was de druppel die ervoor zorgde dat ik op zoek ging naar professionele hulp bij rouwverwerking. Ik was er klaar voor om de muur die ik in mijn overlevingsstand had opgebouwd om de pijn en het verdriet buiten te sluiten, voor eens en altijd af te breken.

Door heel oprecht naar mezelf te kijken en de confrontatie aan te gaan, besefte ik dat ik al jaren niet echt lekker in mijn vel zat en dat ik ver mijlenver afstond van wie ik werkelijk ben. Een pijnlijke conclusie. Ik had de keuze om in deze situatie te blijven hangen en slachtoffer te blijven of het heft in eigen hand te nemen en te genieten van mijn leven. Een leven dat ik zélf kan creëren die bij mij past.

Het verlies van mijn man werd de aanleiding tot een levensverandering. En met mijn zoon als drijfveer, raakte ik enorm gemotiveerd om eerst de relatie met mezelf te herstellen, voordat ik überhaupt een relatie met iemand anders aan wilde gaan. Ik verlangde enorm te ontdekken wie ik ben. En ook te leren liefhebben mezelf en anderen vanuit pure liefde.

Deze keuze heeft mij veel meer innerlijke rust en balans in mijn leven opgeleverd. Na de intense tegenslag en moeilijke donkere periode, kreeg ik weer veerkracht en een positieve mindset. De relaties met de mensen om mij heen werden  liefdevol en betekenisvol en ik kreeg een liefdevolle betekenisvolle gelukkige relatie met mijn huidige geliefde, nu alweer een aantal jaren. Op 19 juli 2021 hebben wij het JA-woord tegen elkaar gezegd in het bijzijn van familie en vrienden bij strandpaviljoen Zoomers.

De donkere nacht is mijn wake-up call naar mijn Ware Zelf liefhebben. Het maakte mij sterker en krachtiger. Ook leerde ik mezelf kennen en begrijpen. Durfde (weer) te voelen en te kijken naar mijn innerlijke wereld. Daarnaast ontdekte ik mijn authentieke passie(s). Ik heb genoten van mijn Ware Zelf ontdekkingsreis.

Rouwen is eigenlijk een natuurlijk proces van loslaten.
Hierin is te vinden: jouw innerlijke transformatie, je kracht, jouw innerlijke genezing en heling, je groei en bloei.